Եթե Սյունիքին վտանգ սպառնա, ապա Իրանը զորք կուղարկի Հայաստան, պարսիկները ոչ ոքի չեն հարցնի
ՌԴ նախագահի մամուլի քարտուղար Դմիտրի Պեսկովը հայտարարել է, որ Վլադիմիր Պուտինը «եռակողմ համաձայնագրի իրագործման անվիճելի կողմնակիցն է»: Հաճելի ձեւակերպում: Իսկ ի՞նչ կա հայ ռազմագերիների վերաբերյալ, Դմիտրի՛ Սերգեևիչ: Գուցե դեռ ուժ կգտնեք և կդատապարտե՞ք Բաքվի կլեպտոկրատիայի գործողությունները, որոնք դավաճանորեն ոտնահարել են Հայաստանի տարածքային ամբողջականությունը. գրում է «ԻԱ Ռեալիստ» կայքի գլխավոր խմբագիր, քաղաքագետ Սարգիս Ծատուրյանը։«Հետևեք Ելիսեյան պալատի տեր Էմանուել Մակրոնի կամ առնվազն ամերիկացի կոնգրեսականների օրինակին, որոնք իրավաբանորեն պարտավոր չեն տեր կանգնել Հայաստանին, բայց, այնուամենայնիվ, ցուցաբերում են սկզբունքային դիրքորոշում: Թե՞ ձեզ հետաքրքրում է միայն հայկական Սյունիքի միջոցով հաղորդակցությունը, որը Բաքվում համարվում է որպես ռազմական հատուցում:
Հարցրե՛ք Թեհրանին, Պեկինին, Փարիզին և Վաշինգտոնին`արդյո՞ք նրանք ցանկանում են Հայաստանի տարածքով Ադրբեջանից Թուրքիա ճանապարհ: Ի պատասխան շատ հետաքրքիր բաներ կլսեք: Տեղեկացնեմ, որ Բաքու-Թբիլիսի-Կարս-Էդիրնե երկաթգիծը, որը գործարկվել է 2017-ի աշնանը, դեռ անշահավետ է: Ինչո՞ւ. քանի որ ուղու նախագծային բեռը տարեկան 6,5 միլիոն տոննա է, բայց իրականում դրանով տարեկան անցնում է ընդամենը 112 - 118 հազար տոննա բեռ: Աննշան տոկոսներ: Եթե դեպի Թուրքիա գոյություն ունեցող երկաթգիծն արդյունք չի տալիս, ինչո՞ւ եք Բաքվի և Անկարայի հետ Երևանին ստիպում երթուղի անցկացնել հայկական Սյունիքով: Նույնիսկ տնտեսության հոտ չի գալիս:
Չինաստանը դիտավորյալ չի ուղարկում զգալի բեռնահոսքեր Կասպից-Սև ծով երթուղով, որպեսզի չվնասի իր ռազմավարական դաշնակից Իրանին: Այդ դեպքում ինչո՞ւ Հայաստանը պետք է վնասի Իրանին՝ իր լավ հարևանին, հանուն բրիտանական, թուրքական, իսրայելական և Բաքվի եսասիրական շահերի՞։
Թեհրանը վստահ է, որ Սյունիքի միջանցքը պատրաստվում է բացառապես Իրանի հյուսիսում ռազմական գործողությունների համար: Ի դեպ, ես էլ եմ այդպես կարծում: Եվ ես ոչ միայն մտածում եմ, այլ գիտեմ՝ եթե Բաքուն և Անկարան ռազմական գործողություն սկսեն Սյունիքում, ապա Իրանը զորք կուղարկի Հայաստան: Պարսիկները ոչ ոքի չեն հարցնի՝ ո՛չ Երևանին, ո՛չ Մոսկվային, ո՛չ ՀԱՊԿ-ի չինովնիկներին, ո՛չ էլ Բաքվին, և առավել ևս՝ Անկարային ու Լոնդոնին: Մի՛ հարցրեք, թե ես որտեղից գիտեմ դա: Պարզապես հավատացե՛ք իմ ասածին...», – գրել է Ծատուրյանը։
