Հայոց լեզուն ճկուն է և բարբարոս՝վատը ներկայացվում է որպես լավ, կորուստը՝ օգուտ, վնասը՝ շահույթ, պարտությունը՝ հաղթանակ

Հայոց լեզուն ճկուն է և բարբարոս։ «Հեղափոխական» իշխանությունների ձեռքում այն դառնում է նաև «կռուտիտային»։ Երևույթները նկարագրվում են գլխիվայր շրջված, վատը ներկայացվում է որպես լավ, մինուսը՝ պլյուս, կորուստը՝ օգուտ, վնասը՝ շահույթ, պարտությունը՝ հաղթանակ։

Ահա մի քանի օրինակ։

1. Ես ոչ թե 4/5 հազար զոհի պատճառ եմ դարձել, այլ փրկել եմ 25 հազարի կյանքեր։

2. Երբեմն պետք է հակառակորդին հաղթել պարտվելով։ Մեր հաղթանակը՝ մեր պարտությունն է։ Մեր պարտությունը մեր զարգացման գրավականն է։

3. Ես ոչ թե տարածքներ եմ հանձնել Ադրբեջանին, այլ առաջնորդվել եմ նախկինների ընդունած ՀՀ վարչատարածքային բաժանման մասին օրենքով։

4․ Երբ Թուրքիան ու Ադրբեջանը թքում են, ապա չպատասխանելը ոչ թե նվաստացման ու թուլության, այլ ամուր նյարդերի վկայություն են։

5․ Շուշին (Սև լիճը, Վերին Շորժան, Շուռնուխի մի մասը, հետագայում՝ Իջևանը, Գյումրին, Երևանը․․․) դժբախտ ու դժգույն բնակավայրեր են։ Մեզ պե՞տք է Շուշին։ Համ էլ դրանք բոլորը էյվազլիներ են՝ ըստ ՀՀ վարչատարածքային բաժանման մասին օրենքի։ Չգրեիք այդ օրենքը, չէինք հանձնի։

6․ Ոչ թե պետք է տխրել ու զայրանալ, որ Ադրբեջանը մաքսակետեր է դրել Գորիս–Կապան ճանապարհահատվածի վրա, այլ ուրախանալ, քանզի այդպիսով խուսափել ենք միջանցքի տրամաբանությունից, համ էլ՝ նոր ճանապարհով ավելի շուտ կհասնենք Գորիսից Կապան։

7․ Երբ մեզ վրա կրակում են, զորք են մտցում մեր երկրի տարածք, դա նշանակում է, որ սկսվում է «Խաղաղության դարաշրջան»։ Թույլ նյարդեր է պետք ունենալ դա չտեսնելու համար։

Անդրանիկ Թևանյանի ֆեյսբուքյան էջից