Օդի ջերմաստիճանը աստիճանաբար կբարձրանա 8-10 աստիճանով. եղանակն առաջիկա օրերին          Տեսանյութ.Ինչպես հաղթահարել ներանձնային կոնֆլիկտը և դառնալ սեփական կյանքի տերը       Տեսանյութ.Հանձնել է այդ չորս գյուղերը և Սյունիքն էլ է հանձնելու. դուք խոսքի, խոստումների համար տալիս եք տարածքի մի մա՞սը    

17 մայիս 2022 14:13

Արդյո՞ք Ռուսաստան իրավունք ունի նեղանալ իր խաղը խաղացող Էրդողանից.Էրդողանի սեփական խաղը և՛ ՌԴ-ի, և՛ ԱՄՆ-ի դեմ է

Tsargrad.tv-ն գրում է, որ թուրքերը փակել են մուտքը դեպի Սև ծով ՆԱՏՕ-ի իրենց դաշնակիցների համար: Իհարկե, դա լավ է Ռուսաստանի համար։ Բայց միևնույն ժամանակ շարունակվում են «բայրաքթարների» առաքումները Ուկրաինա, և Ղրիմը ոչ միայն չի ճանաչվում Ռուսաստանի մաս, այլ անընդհատ ակտիվորեն հայտարարվում այդ մասին, ինչպես և Դոնբասի Ժողովրդական Հանրապետությունները չեն ճանաչում։ Ինչն, իհարկե, վատ է Ռուսաստանի համար։ Ուրեմն ո՞ւմ կողմից է խաղում «բազմավեկտոր» Էրդողանը։ 


Սա տիպիկ արևելյան մոտեցում է։ Էրդողանն իրեն այս կերպ է պահում. նա ոչ մեկի համար չէ, բայց միևնույն ժամանակ իր համար է: Թուրքիան մեծապես կապված է Արևմուտքի հետ, բացի այդ, նա ՆԱՏՕ-ի անդամ է։ Բայց միևնույն ժամանակ Թուրքիան շատ բանով է կապված Ռուսաստանի հետ։ Եվ Էրդողանը մտադիր չէ ոչինչ բաց թողնել միանշանակ այս կամ այն ​​կողմը բռնելով։ Կարելի է կարծել, որ Թուրքիան այս պահին գրեթե Ռուսաստանի կողմից է խաղում։ Բայց, մյուս կողմից, Անկարայի որոշումը զուտ ձևականություն է, որովհետև այժմ Սև ծովում ոչ սևծովյան երկրների նավատորմերից ՆԱՏՕ-ի այլ ռազմանավ չկա։ Անկարան այս քայլին դիմել է այն բանից հետո, երբ ՆԱՏՕ-ն որոշել է նավատորմ չուղարկել Սև ծով վտանգավոր միջադեպերից խուսափելու համար։ Թուրքիան քաղաքականություն է խաղում. Անկարան պարզապես փորձում է ցույց տալ իր անկախությունը։


Թերևս այս մոտեցումը հիմնված է պատմական փորձի վրա: Թուրքիան բազմիցս է օգտագործվել Ֆրանսիայի և Անգլիայի կողմից հերթափոխով. նրան դրդել են Ռուսաստանի դեմ: Բայց ռուս-թուրքական պատերազմներից լավ բան չի ստացվել թուրքերի համար։ Ուստի վերջին անգամ (և կրկին անհաջող) նրանք խաղացել են Առաջին համաշխարհային պատերազմում և պարտվել ռուսական կայսերական բանակին, իսկ երբ այն հեռացել է հեղափոխությունից հետո, նրանք ներխուժել են Կովկաս՝ այն ողողելով արյունով և փորձել կծել ավելի մեծ կտորներ: Բայց դարձյալ անհաջող՝ թուրքերին դաշնակից «Եռյակ դաշինքը» պարտվել է պատերազմում։


Եվ հենց այդ պահից թուրքերը որոշել են լինել «ոչ մեկի համար», բայց միաժամանակ բոլորին օգտագործել՝ իրենց շահերից ելնելով։ Նախ դավադրություն են կազմակերպել բոլշևիկների հետ և նրանցից զենք ու փոխառություններ ստանալով  հաղթել Հայաստանին։ Այնուհետև Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ նրանք տատանվում էին Անգլիայի և Գերմանիայի միջև՝ մտադրվելով միանալ հաղթողներին։ Միևնույն ժամանակ նրանք թիրախ էին դարձրել Կովկասը՝ զենքի տակ պահելով խորհրդային միլիոնանոց բանակը։ Բայց Հիտլերը, հակառակ ակնկալիքների, չառավ ո՛չ Մոսկվան, ո՛չ Ստալինգրադը, իսկ հետո թուրքերը պատերազմ հայտարարեցին Գերմանիային... և իհարկե, 1945 թվականի փետրվարի 23-ին նրանք «հաղթողների» մեջ էին, առանց մեկ կրակոցի։ Եվ դրանից հետո այդ արդարացված քաղաքականությունը պարբերաբար իրականացվում է։


Ուրեմն ի՞նչ է անում Էրդողանը այս անգամ։ Էրդողանն օգտագործում է պատմական շանսը արտաքին քաղաքական սուբյեկտիվություն ձեռք բերելու համար: «Մեծ Թուրան» նախագիծը չեղյալ չի հայտարարվել, և այն մնում է թուրքական քաղաքականության գլխավոր առաջնահերթությունը։ Թուրքիան ակնհայտորեն խաղում է իր խաղը, և այն հիմնված է «Մեծ Թուրանի» դրոշի ներքո նեոօսմանյան կայսրությունը վերստեղծելու իր նույն նախագծի վրա։ Ընդ որում, առանց սրելու հարաբերությունները ո՛չ ՆԱՏՕ-ի, ո՛չ էլ Ռուսաստանի հետ, որպեսզի նրանք չսկսեն խաղալ Կենտրոնական Ասիայի ու Կովկասի սողացող «թուրանացման» դեմ։ Դա հաստատում է Իրաք ներխուժումը (որը ոչ ոք «չնկատեց» Ուկրաինայի ֆոնին), քրդերին ընդմիշտ ոչնչացնելու և «քրդական հարցը» փակելու փորձերը։ Դե,  իհարկե, Էրդողանը ցանկանում է դառնալ «սուպեր խաղացող» (և ոչ թե «բազմավեկտոր») Սևծովյան տարածաշրջանում:


Այնպես որ, Ուկրաինայի ներկայիս պատերազմը ձեռնտու է Էրդողանին, քանի որ այն տնտեսապես թուլացնում է թե՛ Ռուսաստանին, թե՛ Արևմուտքին։ Որքան երկար տևի, այնքան Թուրքիայի համար ավելի լավ կլինի։ Այդ իսկ պատճառով Էրդողանը մի կողմից շարունակում է բայրաքթարներ մատակարարել Ուկրաինային, իսկ մյուս կողմից չի միացել պատժամիջոցներին և, հղում անելով Մոնտրոյի դոկտրինին, թույլ չի տալիս ՆԱՏՕ-ի նավերին մտնել Սև ծով։ Եվ սրան զուգահեռ, օգտվելով Ուկրաինայի վրա բոլորի ուշադրությունը շեղվելուց, նա շարունակում է նպատակաուղղված լուծել իր հարցերը։ Օրինակ՝ թուրքերն իրենց թիկունքում են պահում Իդլիբի հյուսիսը: Մյուս կողմից, նրանք, ուկրաինական տեղեկատվական աղմուկի ներքո, Հյուսիսային Իրաքում սկսել են «Ճանկեր-ամրոց» ռազմական գործողությունը՝ ուղղված Քրդստանի աշխատավորական կուսակցության զինյալների դեմ։  Այնտեղ իրական լիարժեք պատերազմ է ընթանում։ Իհարկե, Իրաքի ղեկավարությունը բողոքում է գլխավոր նավթաբեր շրջաններից մեկի նկատմամբ նման լկտի ներխուժման դեմ և ներխուժումը համարում է ագրեսիա։ Բայց ո՞վ է լսում. Արևմուտքի ողջ ուշադրությունը կենտրոնացած է Ուկրաինայի վրա։ Այսպիսով, Էրդողանը ներխուժման պահն ընտրել է անթերի։


Արդյո՞ք Ռուսաստան իրավունք ունի նեղանալ իր խաղը խաղացող (այն էլ երկար ժամանակ) Էրդողանից։ Հազիվ թե։ Իսկ ո՞ւմ օգտին, ըստ էության, նա պետք է խաղա, բացառությամբ իր երկրի ու իր կայսերական նկրտումների։


Չխաբենք ինքներս մեզ. Թուրքիան երբեք էլ Ռուսաստանի բարեկամը չի եղել և հավանաբար չի լինի։ Բայց որոշակի հանգամանքներում, եթե դա ձեռնտու է նրան, նա Ռուսաստանին թշնամի չի լինում, ինչն այնքան էլ վատ չէ։ Կրկնենք՝ միանգամայն ակնհայտ է, որ Էրդողանը խաղում է «Մեծ Թուրանի» ֆորմատով։ Եվ նրա բոլոր հարաբերությունները Ռուսաստանի և Արևմուտքի հետ հիմնված կլինեն միայն այդ նպատակին հասնելու վրա։ Ուստի Թուրքիայի հետ հարաբերությունները պետք է կառուցվեն մաքուր պրագմատիզմի վրա՝ «շահավետ է՝ շահավետ չէ»։ Բայց դրա հետ մեկտեղ թուրքերի ոչ մի հակառուսական քայլ անարձագանք չպետք է մնա ու պետք է վառոդը չոր պահվի, թե չէ ո՞վ գիտի թե ի՞նչ կանի  «Սուլթան Էրդողանը»։
1or.am 

Մեկնաբանություններ


Համընկնող լուրեր