Հայաստանը լցնում է Ռուսաստանի համբերության բաժակը.Երկրի բոլոր դժբախտությունների մեջ «սկսած 1724 թվականի Կոստանդնուպոլսի պայմանագրից մինչև 44-օրյա պատերազմը ... թիվ մեկ մեղավորը Ռուսաստանն է»
Rosbalt.ru-ն գրում է, որ օգոստոսի 14-ին Երևանի «Սուրմալու» առևտրի կենտրոնում տեղի ունեցած ողբերգության հետևանքով զոհվել է 16 մարդ, վիրավորվել 62-ը: Պաշտոնական մակարդակով ահաբեկչության վարկածը բացառվում է, ըստ նախաքննության՝ եղել է հակահրդեհային անվտանգության կանոնների խախտում։Պետք է ասել, որ հայերն այս դեպքում կարծրատիպային չեն վարվել՝ այն է իրենց դժբախտության մեջ մեղադրել «թշնամի Ադրբեջանին»։ Բայց եղել են այնպիսիք, ովքեր հեշտությամբ փոխարինել են նրանց ավելի հզոր «թշնամու» հետ։ Այսպիսով, ողբերգությունից որոշ ժամանակ առաջ որոշ հեռագրային ալիքներ տարածել են խակի հագուստով երիտասարդների լուսանկարներ նրանց ներկայացրել են որպես ռուսական «Վագներ» մասնավոր ռազմական կազմակերպության մարտիկներ։ Իսկ հետո Սուրմալուում պայթյուն է որոտացել:
Միաժամանակ անանուն ահազանգեր են ստացվել տարբեր հաստատությունների ականապատման մասին։ Եվ հետո, ինչպես ասում են, սկսվել է. տեղական տեղեկատվական տարածքում և առանձին քաղաքական ուժերի մակարդակով որոշակի «ռուսական կառույցներ» են մեղադրվել առևտրի կենտրոնի հրդեհի մեջ։
Հատկապես տիտանական աշխատանք է տարել ազգայնական «Սասնա ծռեր» կուսակցությունը։ «Սասնա ծռերի» արտաքին քաղաքականությունը արմատապես հակառուսական է. կուսակցությունը կոչ է անում «ազատագրել Հայաստանը ռուսական գաղութային գերիշխանությունից», դուրս գալ ՀԱՊԿ-ից, ԵԱՏՄ-ից և ԱՊՀ-ից, դուրս բերել ռուսական ռազմակայանը, բայց, միևնույն ժամանակ, նա դեմ է Հայաստանի ՆԱՏՕ մտնելուն, և միևնույն ժամանակ կողմ է ԱՄՆ-ի և Իրանի(!) հետ ռազմավարական դաշինքների ստեղծմանը:
Երևանում ՌԴ դեսպանատունը նոտա է հղել ՀՀ ԱԳՆ-ին, որում, մասնավորապես, վրդովմունք է արտահայտել «ԶԼՄ-ներում շրջանառվող ցինիկ լցոնումների առնչությամբ, որոնք պարունակում են հայհոյանքներ և կեղծ մեղադրանքներ Սուրմալուի ողբերգությանը ռուսական կառույցների առնչություն վերաբերյալ»։ Նաև նշվել է, որ ռուսական կողմը դա դիտարկում է որպես ուղղակի սադրանք, որն ուղղված է ռուս-հայկական դաշնակցային հարաբերությունները խաթարելուն։
Բայց «ոչ պաշտոնական» անձը՝ ի դեմս ԱԺԲ-ի խորհրդի անդամ Վահե Գասպարյանի, մի ԶԼՄ-ի հետ հետ զրույցում ՌԴ դեսպանատան գրառումը «ցինիկ» է անվանել։ Նա Մոսկվային մեղադրել է Հայաստանի տարածքը հանձնելուն «թուրքերին օգնելու» մեջ: Ըստ նրա՝ «Ռուսաստանը հերթական անգամ փորձում է զիջումներ կորզել Հայաստանից՝ դիմադրության ոգին կոտրելու նպատակով վախ ու խուճապ սերմանելով»։ Բացի այդ, ունենալով «գործակալների լայն ցանց Հայաստանի ներսում և դրսում», նա իբր նպատակ ունի «Հայաստանը տանել Լավրովի պլանի իրականացման ճանապարհով, իսկ դա Արցախի օտարումն է, Հայաստանի ինքնիշխան պետականության վերացումը և Ռուսաստանի կազմի մեջ մտնելը»:
Վերադառնալով Երևանում ՌԴ դեսպանատան նոտայի թեմային՝ հայկական թերթը նշել է, որ «ռուսական կողմը դրանով արջի ծառայություն է մատուցել, նման անշնորհք, ցինիկ, քաղաքականության շնորհիվ Ռուսական կայսրությունը 300 տարի կորցնում է դաշնակիցներին, ընկերներին, հարևաններին, և օրակարգում Հայաստանն է»։ Մի խոսքով, երկրի բոլոր դժբախտությունների մեջ «սկսած 1724 թվականի Կոստանդնուպոլսի պայմանագրից մինչև 44-օրյա պատերազմը ... թիվ մեկ մեղավորը Ռուսաստանն է»:
Ըստ քաղաքագետ Գրիգոր Բալասանյանի՝ «Ռուսաստանի համբերության բաժակը լցվել է», և որ ինքը չի հիշում երկրորդ նման դեպքը հայ-ռուսական հարաբերությունների պատմության մեջ։
«Հակառուսական նարատիվների անընդհատ տարածման ֆոնին,- կարծիք է հայտնել նա,- դեսպանատան հայտարարությունը կարելի է համարել վերջին նախազգուշացումը»։
Փորձագետը համոզված է, որ ցանկության դեպքում Հայաստանի իշխանությունների համար շատ հեշտ է գտնել հակառուսական լցոնումների իրական նախաձեռնողներին, բայց, ինչպես երևում է, նման ցանկություն չկա։ Ավելին, Հայաստանի իշխանությունները, ամենայն հավանականությամբ, իրենց համար ամենաշահավետը համարում են «որքան վատ, այնքան լավ» բանաձևը։
Այստեղ կարելի է հարց առաջանալ. ինչպե՞ս կարող է դա լինել: Ի վերջո, Ռուսաստանը Հայաստանի դաշնակիցն է, հայերի անվտանգության երաշխավորը։ Պատասխանը պարզ է. Երևանը բացառապես կենտրոնացած է Ռուսաստանից ամեն տեսակի օգնություն ստանալու, այլ ոչ թե նրա հետ կառուցողական համագործակցության վրա։ Բայց մինչև ե՞րբ է Մոսկվան, որին Երևանը մեղադրում է իր բոլոր երևակայական և իրական դժբախտությունների մեջ, կրելու պատասխանատվություն մի երկրի համար, որն անգամ չի էլ նեղվում պատասխանել իր դիվանագիտական նոտային։
Մարդիկ ասում են. «Խելացի հորթը երկու կուրծք է ծծում»։ Այն ժամանակ, երբ Հայաստանը քիչ թե շատ այդպիսին էր, ավելի ստույգ խորամանկ ու պրագմատիկ, բավական լավ դիվիդենտներ էր ստանում ուժային տարբեր կենտրոններից, բայց ամենաշատը Ռուսաստանից: Բայց հիմա նա բավականին տոքսիկ է դարձել։
Հարցն այն է, թե որքա՞ն ժամանակ նա կկարողանա իրեն թույլ տալ նման շքեղություն, որովհետև, օրինակ, Ռուսաստանի քաղաքական «կուլիսները» ի վերջո կարող են ամենաանսպասելի որոշումներ ընդունել: Բայց քանի դեռ դա չի եղել, Հայաստանը բարգավաճում է։ Նա անգամ չի վախենում, որ իրեն «կուլ կտան ադրբեջանցիներն ու թուրքերը», քանի որ նա, այսպես թե այնպես, չի անհետանա, և դարձյալ «անիծյալ Ռուսաստանի» շնորհիվ։
Ի դեպ, միայն այս տարվա մայիսին Հայաստան դրամական փոխանցումների ծավալը կազմել է 266 մլն դոլար։ Նման զգալի աճը պայմանավորված է մի շարք պատճառներով, այդ թվում համաճարակից հետո հայ աշխատանքային միգրանտների համար ռուսական շուկայի լիարժեք բացմամբ, ինչպես նաև այն հանգամանքով, որ ուկրաինական իրադարձությունների հետևանքով ՌԴ բազմաթիվ քաղաքացիներ գրանցել են նրանց բիզնեսները Հայաստանում։ Եվ հիմա այնտեղ ամեն ամիս միլիոնավոր դոլարներ են հոսում։ Ահա այսպիսի պարզ թվաբանություն, որը հիմնված է ոչ այնքան պարզ քաղաքականության վրա, որը, սակայն, երբեմն բերում է «բաժակը լցվելուն»։
