Ճիշտ ժամանակն է կանգնել Հայ Առաքելական եկեղեցու կողքին և գուցե սա մեր վերջին հնարավորությունն է
Կարլ Յունգը միանշանակ համոզված էր, որ ազգային հոգեբանությունն անհատական հոգեբանության ավելի բարդ ձևն է և կարող է ենթարկվել նույն խանգարումներին։ Եթե անհատի հոգեբանական շեղումները կարող են դրսևորվել ասենք թերարժեքության բարդույթներով, ապա նույնատիպ բարդույթներ կարող են առաջանալ նաև ազգային հոգեբանության մեջ։ Վերջին տարիներին մեր ազգաբնակչության հոգեբանական վիճակով չի արդյոք բացատրվում այն, որ ազգովի հետևեցին միանգամայն խելագար մի մարդու։ Եթե այդպես չլիներ, ապա անհասկանալի կմնար, թե ճղճղան ձայնով ու կանացի ինտոնացիայով արտասանած նրա ճոռոմ ելույթներն ինչպես կարող էին ազդեցություն ունենալ նրա ունկնդիրների վրա։ Այսպես այդ տիեզերքի հեգնանքը եկավ իշխանության և ջնջեց ամեն ազգային բան։ Հիմա ունենք պրոթուրքական իշխանություն, ինչպիսին երբևէ չենք ունեցել և ունենք ծայրահեղ պրոռուսական ընդդիմություն, որոնք բացի ռուսական շահը սպասարկելուց չունեն այլ օրակարգ։Ես հուսով եմ, որ Բագրատ Սրբազանի գլխավորությամբ այս իրավամբ ազգային շարժումը չի կասեցվի նպատակի մատույցներում ու մեր ազգային ինքնագիտակցությունը նորից զարթոնք կապրի։
Ինչպես ասել է Ղևոնդ Ալիշանը` «Ազգի վրա փոշի մը չտեսնել ուզելն` ազգը քարկոծելու վտանգի մեջ ձգել է»։ Նա իրավացի է, քանի որ փոշին չտեսնելը նշանակում է նաև չմաքրել այն։ Ուստի մենք պետք է ձերբազատվենք այսքան արհավիրքներ բերած ապազգային իշխանությունից, փոխարենը չգնանք ոչ պակաս ապազգային ռուսամետ ընդդիմության ետևից։ Ճիշտ ժամանակն է կանգնել Հայ Առաքելական եկեղեցու կողքին, եկեղեցու, որ հազարամյակներով պահպանել է հայ ինքնությունը և ստեղծենք ազգային իշխանություն։
Քիչ չեն եղել դեպքերը, երբ մեր հոգևոր հայրերն առաջնորդել են մեզ դժվարին իրավիճակներում։ Բագրատ Սրբազանը նրանցից մեկն է։ Պետք է կանգնել նրա կողքին, հանդուրժողականությամբ լցվենք միմյանց հանդեպ և լինենք անհանդուրժող հակաազգային յուրաքանչյուր երևույթի նկատմամբ, գուցե սա մեր վերջին հնարավորությունն է։
Փորձագետ Վաղարշակ Մինասյան
