Թաքնված վախեր. իշխանության ներսում չի լինի Փաշինյանի անձնիշխանությանը հակադրվող որևէ ուժ.«Փաստ»
«Իշխանափոխությունից ի վեր Նիկոլ Փաշինյանը փորձում է հանրությանը ցույց տալ, որ նոր իշխանությունների աշխատանքը ժողովրդի համար թափանցիկ է: Եվ հենց սրանով է պայմանավորված այն, որ վարչապետը ոչ միայն ֆեյսբուքյան իր էջում ուղիղ եթերների ձևաչափով փորձում է պարզաբանել հանրությանը հուզող հարցերը, այլև անձամբ այցելում է հանրապետության տարբեր բնակավայրեր և փորձում է շփվել մարդկանց հետ:
Սակայն ուղիղ եթերների և ասուլիսների ժամանակ Փաշինյանը հիմնականում փորձում է հարցերը պարզաբանել որոշակի անկյան տակ, որի ժամանակ ոչ էական խնդիրները առաջին պլան են մղվում, իսկ հանրությանը հուզող որոշակի հարցեր մնում են մթության մեջ:
Մինչ այսօր մարդկանց համար այդպես էլ հանելուկ մնաց, թե ինչու ուժային կառույցների՝ ԱԱԾ-ի և ոստիկանության ղեկավարները՝ Արթուր Վանեցյանը և Վալերիյ Օսիպյանը, հրաժարական տվեցին:
Թվում էր, թե վարչապետը ևս գոհ է նրանց աշխատանքից, այլապես Օսիպյանին և Վանեցյանին գեներալի կոչում չէր տա: Չէ՞ որ, քաղաքացիների շրջանում դժգոհություն ևս չկար նրանց գործունեության հետ կապված, ավելին՝ նրանք բարձր ռեյտինգ ունեն հասարակության շրջանում:
Տարօրինակ էր, որ Օսիպյանը չցանկացավ շարունակել աշխատանքը վարչապետի հետ նաև խորհրդականի պաշտոնում՝ այդ կարգավիճակում մնալով ընդամենը մի քանի օր, այն էլ՝ արձակուրդի մեջ:
Ու նկատելի է մի հետաքրքիր օրինաչափություն, հրաժարականների լուրերը որպես կանոն մի քանի օր առաջ շրջանառվում են մամուլում, ապա հերքվում են համապատասխան կառույցների կողմից, սակայն որոշ ժամանակ անց հաստատվում են հրաժարական ներկայացնելու մասին տեղեկությունները:
Այդ ընթացքում «քայլողներն» ու նրանց մերձ «Նիկոլից ավելի նիկոլական» որոշ անձինք քափուքրտինք մտած՝ առիթն օգտագործում են հարձակվելու ԶԼՄ-ների վրա՝ անվանարկել վերջիններիս, հասարակության մեջ նրանց նկատմամբ ատելություն սերմանել ու թշնամանք:
Այդպես եղավ Վանեցյանի և Օսիպյանի հրաժարականների դեպքում (վերջինիս դեպքում՝ նաև խորհրդականի պաշտոնից հրաժարականի թեմայով), նախ մամուլում գրվեց այս մասին, հետո հերքվեց, ապա մի քանի օր անց հրաժարականների մասին տեղեկությունները հաստատվեցին:
Օրերս էլ մամուլում տեղեկություններ տարածվեցին, թե պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանը ևս հրաժարական է տվել:
Ու հետաքրքրական է, որ ժամից ավել չհերքվելով՝ կայքերից մեկում տեղ գտած լուրը լայնորեն տարածվեց տարբեր լրատվականներում, որից հետո միայն Փաշինյանն այդ լուրերը որակեց որպես անհեթեթ:
Եթե անկեղծ՝ շատ լավ է, որ այդ լուրերը չհաստատվեցին, որովհետև Տոնոյանը իշխանության մեջ մնացած հատուկենտ ադեկվատ ու պրոֆեսիոնալ պաշտոնյաներից մեկն է: Սակայն սրանով չեն վերանում այն կասկածները, թե հնարավոր է Տոնոյանը ևս թողնի իր պաշտոնը, քանի որ սկզբնական շրջանում Վանեցյանի և Օսիպյանի հրաժարականների մասին տեղեկությունները ևս նույն ջերմեռանդությամբ հերքվում էին: Նույնը վերաբերում է նաև արտգործնախարար Զոհրաբ Մնացականյանին:
Ու որքան էլ իշխանություններին կցված որոշ ստատուսագիրներ հիստերիայի մեջ ընկնեն նման տեղեկություններից, փորձը ցույց է տալիս, որ մեծամասամբ ԶԼՄ-ները ճիշտ են լինում, նմանները՝ կյանքով մեկ սխալ:
Որևէ երկրում ուժայինների հրաժարականները պատահական լինել չեն կարող: Իսկ Փաշինյանի խուսափողական պատասխանները այն հարցի շուրջ, թե ուժայինների կոնկրետ գործունեության որ ուղղությունից է դժգոհ, խորացնում են կասկածները, թե վերջինս փորձում է ազատվել հանրության մոտ բարձր վարկանիշ ունեցող գործիչներից, քանի որ իր վարկանիշը սկսել է նվազել և որոշ ժամանակ անց այդ գործիչները կարող են ավելի մեծ ժողովրդականություն վայելել, քանի ինքը: Իսկ դա կարող է հիմքեր ստեղծել, որ Փաշինյանը վարչապետի պաշտոնին հրաժեշտ տա:
Եթե Փաշինյանի մտահոգությունները իրոք կապված են ուժայինների բարձր վարկանիշի հետ, ապա դա վերջինիս՝ որպես ղեկավարի օգտին չի խոսում, քանի որ իր վարկանիշի վրա կենտրոնանալու և ավելի արդյունավետ աշխատելու փոխարեն փորձում է ազատվել ինքնուրույն մոտեցում ունեցող գործիչներից:
Շատ հաճախ ուժայինների միջոցով իշխանության գործողությունները հավասարակշռվում են՝ որոշակիորեն զսպելով Փաշինյանի՝ հեռանկար չունեցող պլանները, քանի որ վերջինս, ելնելով իր լրագրողական աշխատանքի փորձից, փորձում է հիմնական խաղադրույքը կատարել սենսացիաներ սարքելու, դրանք հանրությանը մատուցելու վրա՝ դրանով իսկ իր իմիջը պահպանելու և պաշտոնավարումը երկարացնելու համար:
Թերևս շուտով ուժի մեջ կմտնի այն օրենսդրական նախաձեռնությունը, որով ԱԱԾ-ի և ոստիկանության ղեկավարների պաշտոնները դառնում են քաղաքական, և այդ պաշտոններում կարող են նշանակվել մարդիկ, որոնք ոչ միայն կզիջեն իրենց պրոֆեսիոնալ ունակություններով, այլև լիովին կլինեն պարզապես կամակատարներ:
Այդ ժամանակ իշխանության գործողությունները կարող են դառնալ ավելի կամայական և անհավասարակշիռ, քանի որ իշխանության ներսում չի լինի անձնիշխանությանը հակադրվող որևէ ուժ»,-գրում է թերթը:
Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում:
