Ինչպե՞ս մսխվեց «գիշերվա» պոտենցիալը.Իշխանությունը պարզապես գցած էր փողոցում. «Փաստ»
«Փաստ» օրաթերթը գրում էՍեպտեմբերի 14-ին սահմանին ընթացող ռազմական գործողությունների ֆոնին խորհրդարանում Նիկոլ Փաշինյանի ելույթից շատ չանցած, որում նա հայտարարում էր, թե հայկական կողմը ցանկանում է ստորագրել մի փաստաթուղթ, որի արդյունքում շատերն իրենց դավաճան կանվանեն, ժողովուրդը գուցե որոշի հեռացնել իրենց իշխանությունից, բազմահազար մարդիկ հավաքվեցին Բաղրամյան պողոտայում և Հանրապետության հրապարակում։ Նրանք վճռական էին տրամադրված։ Եվ թվում էր, թե իսկապես կրիտիկական զանգված է հավաքվել, որն ի վերջո կարող է Հայաստանում իրավիճակ փոխել և երկրի փրկության ճանապարհին հասնել Փաշինյանի հեռացմանը։ Իշխանությունը պարզապես գցած էր փողոցում:
Մնացել էր ուղղակի մի քանի լուրջ գործողություն, որպեսզի իշխանափոխությունն իրականություն դառնա, բայց ինչոր մի պահի իրադարձություններն այն հունով չընթացան, ինչ ակնկալվում էր։ Իսկ թե ինչու շեղվեց սկսված ինքնաբուխ շարժումն իր բուն նպատակից, կային մի շարք կոնկրետ պատճառներ։ Առաջին հերթին հավաքն անկազմակերպ էր: Սա գուցե բնական էր, քանի որ այն ինքնաբուխ էր, սակայն դա դժվարացնում էր կոնկրետ գործողությունները։ Բացի այդ չկար որևէ քաղաքական ուժ կամ գործիչ, որը կառաջնորդեր ու կուղղորդեր հոծ բազմությանը։ Այդ «բացը» արագորեն փորձեցին լրացնել Կարին Տոնոյանը և Էդգար Ղազարյանը, սակայն նրանց գործողություններն, անկեղծ ասած, ավելի շատ հարցեր առաջացրեցին։
Նախ՝ անհասկանալի էր, թե ինչու նրանք չորոշեցին կոնկրետ գործողությունների դիմել, այլ ընտրեցին խորհրդարանական ընդդիմությանը անթաքույց «փուռը տալու» տարբերակը։ Ի վերջո, նրանք (առավել ևս իրավաբան Ղազարյանը, որին, ի վերջո, հավաքվածները պահանջեցին իջնել «բեմից») պետք է հասկանային, որ վարչապետին անվստահություն հայտնելու համար պակասող 18 ստորագրությունները չեն հավաքելու, իսկ միայն ընդդիմադիր պատգամավորների ստորագրություններով որևէ հարց չի լուծվելու։ Բացի այդ, վարչապետին անվստահություն հայտնելու հայտարարության մեջ իմփիչմենթի հարցի հետ մեկտեղ անհրաժեշտ էր վարչապետի միասնական թեկնածուի անուն տալ։ Իսկ այդ պահին ցանկացած, կրկնում ենք՝ թեկնածուի անունը հնչեցնելու դեպքում, միևնույնն է, բազմահազար մարդկաց շրջանում դժգոհություն էր առաջ գալու։ Ի վերջո, տասնյակ հազարավոր քաղաքացիներ էին հավաքված՝ ներառելով տարբեր շերտեր ու քաղաքական նախասիրություններ ընդգրկող շերտեր, որոնց առաջնային ահանջը տվյալ պահին միայն Նիկոլ Փաշինյանի հեռացումն էր։
Մի խոսքով, հարցերը շատ են: Բայց փաստը մնում է փաստ, որ սեպտեմբերի լույս 15-ի գիշերը մի քանի հոգու «շնորհիվ» հաջողվեց «մսխել»: Պարզ է, որ այսպիսի իրադարձություններից հետո արդեն դժվար էր լինելու մարդկանց կրիտիկական զանգված հավաքելը, ինչը ցույց տվեցին հաջորդ երկու օրերի հավաքները, որոնցից երեկվա հավաքին, ինչպես նույն Կարին Տոնոյանը արձանագրեց, ընդհանրապես միայն ոստիկաններն էին հավաքվել: Սրանից էլ արագորեն օգտվեցին քպականները։ Եվ նախորդ գիշեր (ինչպես 2020 թ. նոյեմբերի լույսի 10-ի գիշերը) «մկան ծակը հազար թումանով առնողները» հաջորդ օրն արդեն եկել էին խորհրդարան և հոխորտում էին՝ հերթական անգամ ցույց տալով ոչ միայն իրենց իրական դեմքը, այլև լուրջ վախերը։ Ընդհանրապես, տպավորություն էր, որ ՔՊ-ում ամեն ինչ անում են ցույց տալու, որ իրենց թիմում հիմնականում հավաքված են անդաստիարակ և անհայրենիք մարդիկ։
Թերևս կարելի է ինչ-որ առումով հասկանալ նրանց՝ Նիկոլից ավելի Նիկոլ երևալու սինդրոմը, քանի որ փողոցից իշխանության տաքուկ անկյուններում հայտնվածներին պատել էր իրենց պաշտոնները, պարգևավճարներն ու այլ արտոնությունները մեկ գիշերում կորցնելու և կրկին փողոցում հայտնվելու շատ իրական, շատ առարկայական վտանգը։ Շատ ավելի տխուր էր քպական կին պատգամավորների պահվածքը, քանի որ դժվար է հավատալ, որ հայ կինը կարող է այդպիսի պահվածք ունենալ։ Միաժամանակ, իշխանությունները հերթական անգամ ցույց տվեցին, թե ով է իրենց համար ավելի հաճելի: Նրանք թշնամու հասցեին գեթ մեկ կոպիտ բառ չեն ասում, սակայն իրենց «տուն ճամփելու» պատրաստ բազմահազար ժողովրդին ինչ որակում ասես տվեցին։
Դե, ընդդիմության մասին չենք խոսում. այն բառապաշարը, որ օգտագործում էին նիկոլական «ուսապարկերը», պարզապես իրենց իրական դեմքն է ի ցույց դնում: Ստացվում է, որ թշնամական երկիրը նրանց համար ավելի հոգեհարազատ է, քան հայ ժողովրդի զավակները, եթե նույնիսկ քաղաքական տեսանկյունից հակառակ ճամբարներում են։
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
