Մեր քաղաքական ղեկավարությունը՝ նաև Դավիթ Տոնոյանի գլխավորությամբ, պարզապես չէր ուզում, որ հայ զինվորը, Հայաստանը հաղթեր․«Իրավունք»
.jpg)
«Հայկական արժեքների պաշտպանության «Կամք» հասարակական նախաձեռնության հիմնադիր Վահագն Չախալյանը պատերազմի հենց առաջին օրը հանդես եկավ հայտարարությամբ և զինվորագրվելու կոչ արեց, ապա անձամբ կամքականների հետ կամավորագրվեց ու մեկնեց ռազմաճակատ: «Կամք» ջոկատը միավորվեց «Սև հովազ» ջոկատի հետ և կռվեց լուսահոգի Ոուստամ Գասպարյանի հրամանատարության ներքո։ Այս մասին էլ ծավալվեց «Իրավունքի» զրույցը Վ․ Չախալյանի հետ:-Ռուստամ Գասպարյանի եղբայրը՝ Սերոբ Գասպարյանը, իր հարցազրույցներից մեկում ակնարկել է, որ եղբոր և եղբորորդու սպանությունը կարող է դավաճանության հետևանք լինել: Նա, մասնավորապես, տարօրինակ էր համարել, թե ինչպես կարող էր թուրքական «Բայրաքթարը» Թութակներում խփել 4 հոգու, որտեղ նաև Ռուստամ Գասպարյանն էր՝ որդու հետ, և մինչ մեր տղաները դեռ դիրքերում չգիտեին, բայց ադրբեջանական կայքերն արդեն տոնում էին հրամանատարի մահը:
- Համակարծիք եմ Սերոբ Գասպարյանի ասածների հետ, ավելին՝ սա ոչ ամբողջական պատկերն է, էլի փաստեր կան, որ կարելի է լրացնել: Օրինակ, մեզ տրվել էր ավտոմատներ, և երբ մնացել էր 60-90 փամփուշտ, մեզ բերեցին համալրում AKC ավտոմատի փամփուշտներ: Մինչդեռ մեր վրա կասետային ռումբեր էին լցվում: Մի խոսքով՝ չեմ ուզում խոսել այդ մասին, բայց ոչ թե վախենում եմ, այլ երբ պատմեմ, թե ինչերի միջով ենք անցել, անհավատալի կթվա: Անընդհատ մտածում եմ, թե ինչ լավ է, որ գնացի և իմ աչքով տեսա, որովհետև եթե չգնայի, ու ինձ պատմեին այս ամենը, չէի հավատա, որ կարող էր այս աստիճան դավաճանություն լինել: Դրա համար համարձակ ասում եմ՝ Նիկոլ, դու դավաճան ես: Ես ռազմական գործիչ չեմ, բայց այս պատերազմը կարելի էր շատ հանգիստ հաղթել, կարելի էր Հադրութը չհանձնել: Հադրութը հանձնելուց հետո՝ մենք վերջում 120 հոգով մնացել ենք այնտեղ ևս 4-5 օր: Եթե նորմալ կազմակերպվեր, Նիկոլենք չկանգնեցնեին զորահամալրումը, Հադրութը չէին կարող գրավել: Մենք հակահարձակման էլ կարող էինք անցնել: Հիմա ներկայացնում են, թե ադրբեջանցիները սարսափելի բոբոներ են, կազմակերպված եկել են ու գրավել, բայց՝ ոչ, իրականությունն այն է, որ մեր քաղաքական ղեկավարությունը՝ նաև արդեն նախկին պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանի գլխավորությամբ, պարզապես, չէին ուզում, որ հայ զինվորը, Հայաստանը հաղթեր:
-Փաշինյանն արդարանում էր, թե ինքը չի ղեկավարել ռազմական գործողությունները՝ մեղքը գցելով ըստ էության, բանակի վրա: Ի վերջո, սա քաղաքակա՞ն, թե ռազմական պարտություն էր:
-Միանշանակ, քաղաքական: Ինքը չէր ղեկավարում կռիվը, բայց մենք բարձրաձայնում էինք, թող լսեին, թող մեզ չսպառնային ու չասեին, թե ռազմական գաղտնիք է, չխոսեք: Ռազմաճակատում ես շատ շուտ հասկացա, որ այս պատերազմում ուրալներով, ավտոբուսներով զինվորականներին տեղափոխելը հանցագործություն էր: Ավելին՝ դրա հետ կապված կարելի էր անգամ 2016-ի Ապրիլյան պատերազմից դասեր քաղել, երբ Սիսիանի ջոկատին խփեցին: Լավ, գոնե այս պատերազմի ընթացքում կարելի էր եզրահանգել, որ չի կարելի: Այսօր այսքան զոհերի մասին ենք խոսում, բայց եթե հաշվենք, թե ով որտեղ է զոհվել, կպարզվի, որ 60-70 տոկոսը ռազմի դաշտ չի հասել:
Ինքս մի քանի անգամ բարձրաձայնել եմ անձնական խոսակցությունների ժամամակ և ասել, որ փոքր մեքենաներ վերցրեք, այդպես մի տեղափոխեք: Չլինելով զինվորական՝ ես ոտքով 60-70 կմ քայլել եմ, որովհետև հասկանում էի, որ հակառակ դեպքում՝ անօդաչուն գալու է և խփելու է ուրալներին» ու 25-30 հոգով հենց մեքենայի մեջ մեռնելու ենք: Մինչդեռ շատ անգամ ավտոբուս էլ չէր լինում, ու 40 հոգու խցկում էին մեկի մեջ: Տեսեք, դիակներ կան, որոնք չեն գտնվում, որովհետև մոխրացել են: Խեղճ երեխեքին ռազմամթերքի հետ միասին խցկում էին մի մեքենայի մեջ, որպեսզի առանձին մեքենաներով չտեղափոխեն: Եվ երբ խփում էր անօդաչուն, մի հատ ռումբն էր պայթում, մի հատ էլ ներսում եղած ռազմամթերքը: Օրինակ՝ Ռուստամ Գասպարյանը չթողեց, որ մեզ հետ նույն ավտոբուսում ռազմամթերք թողնեն, ամբողջ ռազմամթերքը առանձին մեքենայով մեզ հետ տարանք, երբ բարձրանում էինք Հաթերքի կողմը: Բոլորին լռեցրել էին պատերազմի օրերին, և ոչ ոք խոսելու իրավունք չուներ: Իսկ հիմա «ես իրավիճակին չէի տիրապետում» ասելով՝ չեն կարողանալու պատասխանատվությունից փախչել: Այսպիսի շատուշատ խնդիրներ կային, որոնք կարելի էր հեշտությամբ լուծել»,-գրում է թերթը:
Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում:
