Պուտինը հաջորդ հանդիպման ժամանակ Փաշինյանին ասել է. «Մենք զարմացած էինք, որ դուք այդպես որոշեցիք՝ ԼՂ-ն ճանաչել է Ադրբեջանի մաս          Մարդը չի կարողացել անգամ արցախցիներին անվտանգ բենզին բաժանել, բայց հիմա խորհուրդ է տալիս Հայաստանին       Մենք շուտով կիմանանք, թե ովքեր են եղել Crocus City Hall-ի ահաբեկչության պատվիրատուները. փորձագետ    

21 հոկ 2021 13:39

Նման ռազմավարությունը ոչ մի լավ բանի չի հանգեցնում. արդյո՞ք Ռուսաստանին պետք է Հայաստանը

ru24.net-ը «Ռուսաստանի դաշնակիցների մասին. արդյո՞ք մեզ պետք է Հայաստանը» վերնագրով հոդվածում գրում է, որ կրկին լարվածություն է նկատվում Ղարաբաղյան հակամարտության գոտում, և Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը վերջերս հանդիպել է ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հետ: Այս առումով բնական հարց է ծագում՝ ինչո՞ւ է Ռուսաստանին անհրաժեշտ նման դաշնակից, ինչպիսին Հայաստանն է: Ի՞նչ օգտակար բան կարող է նա տալ մեզ, բացի այն վաղանցիկ գոհունակությունից, որ այդ հանրապետությունը ՀԱՊԿ անդամ է:


Արդյո՞ք սա ցինիկ հարց է: Իհարկե, այո: Բայց, իմ կարծիքով, այն իրավունք ունի տրվել, որպեսզի պատասխան լինի: Սկսենք ամենապարզ փաստարկից. Հայաստանը չունի ընդհանուր սահման Ռուսաստանի հետ և շրջապատված է, անկեղծ ասած, Մոսկվայի համար ոչ բոլորովին բարեկամ պետություններով: Միայն Վրաստանը ինչ ասես արժե իր միկրոկայսերական ամբիցիաներով և վիրավորվածների հավերժական բարդույթով: Եվ ընդհանրապես, Վրաստանի տարածքով Հայաստանում տեղակայված ռազմաբազան մատակարարելը... դե, ինքներդ եք հասկանում: Թուրքիան Հայաստանի և հայ ժողովրդի հետ ոչ հեշտ հարաբերությունների պատմություն ունեցող երկիր է, որն իր զարգացման գագաթնակետին հանգեցրել է Օսմանյան Կայսրության տարածքում բնակվող հայերի համակարգված ոչնչացմանը: Այդ պատմությունը ոչ մի դեպքում չպետք է մոռացվի և փակվի: Այնուամենայնիվ, Թուրքիան ՆԱՏՕ-ի անդամ է և Ռուսաստանի բավականին անկայուն գործընկերը բիզնեսի և սիրիական ճգնաժամի կարգավորման առումով: Այն ունի իր սեփական կայսերական ամբիցիաները, որոնք տարածվում են այդ պետության ժամանակակից սահմաններից շատ հեռու, ընդ որում, ներառում են նաև Ռուսաստանի թյուրքալեզու տարածքները:


Ադրբեջանը, ընդհակառակը, ամեն կերպ փորձում է գործարար հարաբերություններ պահպանել ռուսական կողմի հետ, չնայած այդ երկրի քաղաքացիները հաճախ իրենց համարժեք չեն պահում Ռուսաստանում։ Խնդիրն այն է, որ Բաքուն խրված է Անկարայի աշխարհաքաղաքական ցանցում և դժվար թե առաջիկա տարիներին դուրս գա դրանից, և դեռ փաստ չէ, որ ցանկանում է դա: Ինչ-որ անսովոր բան պետք է տեղի ունենա, որպեսզի ադրբեջանցիները երես թեքեն օսմանցիներից: Իրան ... Իրանը մի այնպիսի գնդաձև ձի է վակուումի մեջ, որը քսաներորդ դարի երկրորդ կեսին տեղի ունեցած իրադարձությունների պատճառով բավականին լարված հարաբերություններ ունի հարևան պետությունների և, ընդհանրապես, Արևմուտքի հետ։


Ճշմարտությունն այն է, որ Թեհրանի հակաարևմտյան հռետորաբանությունից Մոսկվայի կյանքը այնքան էլ չի հեշտանում: Եվ թվում է, թե Թեհրանը Հայաստանի նկատմամբ էլ առավել քան չեզոք է, բայց դեռ բարեկամական չէ, և ռուսական զորքերը, ամենայն հավանականությամբ, չեն կարողանա օգտագործել նրա տարածքը: Ամենայն հավանականությամբ, Իրանը պարզապես կդիտարկի, թե ինչպես են Ադրբեջանն ու Թուրքիան մաս-մաս անում Հայաստանը:


Միգուցե նա նաև ընդունի փախստականներին, բայց ոչ ավելին: Այսպիսով, լուրջ ռազմական հակամարտության դեպքում դաշնակից Հայաստանին և այդ երկրում գտնվող ռուս զինծառայողներին օգնության հասնելու միակ ճանապարհը Վրաստանի, Ադրբեջանի կամ Թուրքիայի տարածքով այն կռվով բացելն է: Այս դեպքում ընդհանրապես չենք դիտարկում Իրանին, քանի որ, ամենայն հավանականությամբ, նա կմնա զինված չեզոքության դիրքում: Բայց հիմնական հարցը հետևյալն է. արդյո՞ք Հայաստանն արժանի է, որ Ռուսաստանը իրեն պաշտպանելու համար զորք ուղարկի, և դա՝ գլոբալ հակամարտություն սանձազերծելու վտանգի տակ: Խնդիրն այն է, որ հայերը կրկին ու կրկին ընտրում են բացահայտ ամերիկամետ համոզման կառավարություն և իրենց պահում են այնպես, ասես ռուսական ռազմակայանը ոչ թե իրենց հանրապետությունը պաշտպանելու գործիք է, այլ օկուպացիայի դրսևորում և Մոսկվայի գաղութային քաղաքականության միջոց, որի մասին նրանք պարբերաբար չեն մոռանում հիշեցնել տարբեր տեսակի հանրահավաքների ժամանակ: Դրանում հատկապես հաջողակ են, այսպես կոչված, հայկական միլլենիալները, որոնք արդեն իսկ գտնվում են ամերիկյան մշակութային արժեքների ոլորտում և գործում են այնպիսի մշակութաբանական կատեգորիաներով, որոնք շատ ավելի մոտ են Եվրոպային և ԱՄՆ -ին, քան Ռուսաստանին:


Ցուցադրական էր այն փաստը, որ վերջին հակամարտության ընթացքում Երևանը չհամարձակվեց օգտագործել իր կանոնավոր զինված ուժերը և, ըստ էության, ԼՂՀ զինված ուժերին թողել էր ճակատագրի ողորմածությանը: Միևնույն ժամանակ, սոցիալական ցանցերում և ԶԼՄ -ներում տարածվում էին հաղորդագրություններ առ այն, որ Ռուսաստանը չի օգնում, որ ռուսները խաբել են հայերին և չեն ցանկանում կատարել իրենց՝ ՀԱՊԿ շրջանակներում պարտավորությունները, բայց այն մասին, որ ՀԱՊԿ -ը չի նախատեսում ակտիվ գործողություններ նման իրավիճակներում, համառորեն լռում էին: Եթե հայերն իրենք չեն ցանկանում պաշտպանել իրենց երկիրն ու իրենց շահերը, ապա ինչո՞ւ պետք է Ռուսաստանը դա անի նրանց փոխարեն: Եթե Հայաստանն ընտրել է պրոամերիկյան զարգացման կուրս և ԱՄՆ-ին է համարում ավելի մոտ դաշնակից, քան Ռուսաստանին, ապա արդյո՞ք դա հնարավորություն կտա նրան սեփական կաշվի վրա զգալ նման քաղաքականության բոլոր «հաճույքները»։


Ճիշտ է, ինչ -որ բան հուշում է, որ դա շուտով կլինի: Ռուսաստանի դաշնակիցը լինելու համար դա դեռ պետք է վաստակել, դրա դիմաց ինչ -որ բան առաջարկել: Հիշեցնենք, որ Ռուսաստանը, բացելով իր շուկան Հայաստանի համար, բավականին շատ բան է անում երկրների միջև տնտեսական փոխգործակցության շրջանակներում: Եթե ինչ -որ մեկը դեռ ասում է, որ Ռուսաստանը պետք է վճարի, վճարի ու վճարի դաշինքի համար, ապա պատասխանն այն է, որ ո՛չ, շնորհակալությո՛ւն, բավակա՛ն է: Նման ռազմավարությունը ոչ մի լավ բանի չի հանգեցնում: Եթե ցանկանում եք դոլարներ ստանալ Միացյալ Նահանգներից, խնդրեմ, միայն թե ձեզ կարող են գնել որպես իր, իսկ հետո ձեզ հետ կվերաբերվեն որպես իրի: Արդյո՞ք այս տեքստը չափազանց քննադատական է Ռուսաստանի դաշնակից Հայաստանի համար: Ինչ -որ մեկը կարող է դա այդպես համարել, և դա նրա իրավունքն է: Բայց նման հարցեր բարձրացնելու իրավունք ևս կա:




Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում 


Մեկնաբանություններ


Համընկնող լուրեր