Վերնախավի վախկոտությունն ու ցինիզմը. կա լուրջ վտանգ .«Առավոտ»
«Առավոտ» թերթն իր խմբագրականում գրում է. «Ամենամեծ վտանգը ոչ թե այն է, որ ջուր է աղտոտվելու, կամ հակառակը՝ որ մեր պետությունը փող է կորցնելու, առավել եւս՝ այն չէ, որ ինչ-որ կոնվենցիա է վավերացվելու (որի պահանջները, միեւնույն է, չեն կատարվելու): Կա ավելի լուրջ վտանգ: Ավելի ճիշտ` երկու խնդիր, որի լուծումը ես այս 30 տարվա ընթացքում չեմ տեսնում:1/ Մարդիկ շարունակում են ապրել առասպելներով:
2/ Մարդիկ, որեւէ թեմայի շուրջ չհամաձայնելով ու վիճելով, թշնամանում են:
Կոնվենցիայից կարելի դուրս գալ, կորցրած փողը կարելի է հետ բերել, անգամ աղտոտված ջուրը կարելի է մաքրել՝ փակելով աղտոտման աղբյուրը: Բայց ինչպե՞ս մաքրել առասպելներով սնվող աղտոտված հոգիները:
Թվարկեմ առասպելներից մի քանիսը միայն: «Լեւոնն ասում էր՝ լավ չեք ապրի, մինչեւ Ղարաբաղը չհանձնենք: «Լեւոնը գյոզալական երկիրըքանդեց, սաղ ժողովրդին դարձրեց գաղթական»: «Քոչարյանը 6 միլիարդ դոլար ունի»: «Հենց որ Ամուլսարի հանքը գործարկվի, ամբողջ Հայաստանը մի հատ մեծ Չերնոբիլ կդառնա»: «Հենց որ Ստամբուլյան կոնվենցիան վավերացվի, բոլոր տղամարդիկ կին կդառնան»:
Ոչ միայն մեր, այլեւ բոլոր ժողովուրդների մեծամասնությունը ապրում է առասպելաբանությամբ: Տարբերությունն այն է, որ զարգացած հասարակություններում մարդիկ, որոնք գիտեն ճշմարտությունը, համարձակվում են այն արտաբերել: Իսկ մեր նման երկրներում իրականությունը շատ լավ իմացող մարդկանց մեծ մասը կա´մ «ռիսկ չի անում» հակադրվել միֆերին՝ վախենում է քարկոծվելուց, կա´մ էլ միտումնավոր եւ ցինիկաբար նպաստում է առասպելների տարածմանը՝ քարոզչական նկատառումներից ելնելով:
Վերնախավի վախկոտությունն ու ցինիզմը խնդիր է մեր հասարակության համար, օրինակ, մարդիկ, որոնք շատ լավ հասկանում էին, որ ոստիկանական գնդի վրա հարձակվելը եւ մարդ սպանելը ծանր հանցագործություն է, արդարացնում էին այն՝ այդպիսով նպաստելով զանգվածային փսիխոզին:
Առասպելների գլխավոր նպատակը, ինչպես տեսնում եք, թշնամանք սերմանելն է՝ հասարակության տարբեր խմբերի միջեւ եւ, իհարկե, իշխանության առաջին դեմքերի հանդեպ: Ես միշտ դեմ եմ եղել դրան՝ քննադատել, պահանջել, բողոքել՝ այո, թշնամանալ՝ ոչ, եւ իմ այդ վերաբերմունքը տարածվում էր նախորդ երեք նախագահների վրա՝ իրենց բոլոր սխալներով ու ձախողումներով:
Հիմա նույն առասպելների միջոցով այդպիսի զգացմունքներ են բորբոքվում ներկայիս վարչապետի հանդեպ՝ Ամուլսարի խնդրի հետ կապված: (Այժմ, կարծես, Փաշինյանը, քննադատության հեղեղը մեղ-մացնելու համար, մտադիր է «նոր ՇՄԱԳ-ի» միջոցով խնդիրը եւս մի քանի ամսով հետաձգել, բայց վստահ չեմ, որ դա լավագույն լուծումն է):
Ներհասարակական թշնամանքը վատ բան է՝ անկախ նրանից, թե ում դեմ եւ ինչ նպատակով է այն բորբոքվում: Ճիշտ են ասում՝ մենք փոքր երկիր ենք՝ նոր հանքեր բացելու համար: Իսկ որ իրար հետ թշնամանանք՝ դրա համար մե՞ծ ենք»:
Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում
