Ցեղասպանությունը Գերմանիայի խոցելի, դեռևս արյունահոսող վերքն է.«Մերկելը խուսափեց «հայերի ցեղասպանություն» եզրույթից
Ազգագրագետ Հրանուշ Խառատյանը սոցկայքի իր էջում գրել է.«Ադրբեջանը ռազմավարական ու էներգետիկ առումով կարևոր գործընկեր է, պնդում են Գերմանիայի կառավարությունում, սակայն իրավապաշտպանները հիշեցնում են, որ երկիրը ղեկավարում է բռնապետ Իլհամ Ալիևը, ով իշխանությունը ժառանգել է հորից՝ 2003-ին»,- գրում է գերմանական «Տագեշպիգել»ը՝ մեջբերելով ադրբեջանցի լրագրող Էմին Հուսեյնովի խոսքերը. «Ադրբեջանն աշխարհի միակ երկիրն է, որտեղ նախագահն իր կնոջը կարգել է փոխնախագահ»:
Մերկելը Հայաստանում չխուսափեց և չէր կարող խուսափել Ցեղասպանության թանգարան այցելությունից, Ցեղասպանությունը Գերմանիայի խոցելի, դեռևս արյունահոսող վերքն է: Վերք, որը միաժամանակ ներկայիս Գերմանիայի հեղինակությունը բարձրացնող կայուն վարկ է՝ Գերմանիան ամբողջ աշխարհին դաս է տալիս հոլոքոստի հարցում «անցյալի հետ գործնականում առերեսվելու» հետևողական վարքով: Բայց Գերմանիան այդպես էլ գործնականում չի առերեսվում հայոց ցեղասպանությանն իր մասնակցությանը: Առանց Գերմանիայի մասնակցության և նույնիսկ առանց գերմանական ոգեշնչնչման, երիտթուրքերը չէին համարձակվի իրականացնել հայերի, հույների, ասորիների կոտորածները: Տեղահանություններ անել թերևս կհամարձակվեին, բայց տոտալ կոտորածներ՝ թերևս ոչ: Այդ կոտորածներն էին, ի վերջո, հոլոքոստ իրականացնող նացիստների ներշնչանքի աղբյուրը: Երևանում հայոց Ցեղասպանության հուշարձան ու թանգարան այցելության ժամանակ նույնպես Մերկելը լռեց, նույնիսկ խուսափեց «հայերի ցեղասպանություն» եզրույթից, չնայած դա լավ առիթ էր Գերմանիայի դեմ հաճախակի բարձրաձայնվող Էրդողանի հոխորտանքները որոշ հավասարակշռության բերելու:
Եթե Մերկելն արդեն փաստացի մարսել է նաև Բունդեսթագի պատգամավոր Ալբերտ Վայլերի մուտքն Ադրբեջան մերժելու փաստը, և այսօր ու վաղը Բաքվում գազային պայմանագրի հարցի շուրջ համաձայնության գա բռնապետի իմիջ ունեցող Ալիևի հետ՝ կարելի է կասկածել, որ Գերմանիան վաստակել է Եվրոպայում ժողովրդավարության առաջատար լինելու և «հանցավոր անցյալի հետ գործնականում առերեսվելու» իմիջը: Վերջ ի վերջո «հանցավոր անցյալի հետ գործնականում առերեսվելու» խնդիրը ինքնանպատակ չէ, դրա գործնական նպատակը աշխարհում այդ կարգի հանցագործությունները նվազեցնելն է: Եվ եթե այսօր գազով կարելի է գնել հանցագործությունների և անպատժելիության իրավունքը, ապա կարելի է ասել, որ Գերմանիան մեծ հաշվով շարունակում է սատարել պոտենցիալ հանցագործությունների հնարավորությունը:
Եվ ես նախապես համաձայն չէմ այս կարգի գործարքները «իր երկրի շահերով» արդարացնող կամ բացատրող գրառումներին: Միշտ էլ կգտնվեն ցեղասպանությունները և տարատեսակ սարսափելի հանցագործությունները դրանք իրականացնողների երկրի շահերով բացատրողներ: Բոլոր պետական, միջպետական, մասնավոր գործարքների հետևում էլ շահեր կան, խնդիրը մարդկային հանրային անվտանգությունը շահերից վեր դասելու և բարոյական լուծումներ գտնելու մեջ է»:
