Անցյալը, ներկան, ապագան մեկ ամբողջություն են, բայց չգիտես ինչու դիտարկում ենք յուրաքանչյուրին սուբյեկտիվորեն
Անցյալը, ներկան, ապագան մեկ ամբողջություն են, բայց չգիտես ինչու դիտարկում ենք ու նշանակալիություն վերագրում յուրաքանչյուրին սուբյեկտիվորեն։Իրականում, կյանքը լիարժեք է, երբ անցյալ-ներկա-ապագա հավասակշռությունը կա։ Այսինքն, ապրել «այստեղ և հիմա», բայց չհրաժարվել անցյալից, քանի որ դա փորձն է, և ոգևորվել ապագայով, քանի որ այնտեղ հնարավորություններն են։ Ուստի անհրաժեշտ է սեփական կյանքի փուլերը ճիշտ ընկալել՝ և՛ անցյալը, և՛ ներկան, և՛ ապագան։
Ինչպես գիտենք, մարդու փորձը անխզելիորեն կապված է ժամանակի հետ։ Կյանքի փորձի մասին պատկերացումները առաջնահերթ կապված են անցյալի հետ։ Սակայն, դեպի անցյալ գնալու պատճառները ևս տարբեր են։ Օրինակ՝ տրավմաներ, սխալը ուղղելու փորձ, դրական վերապրումներ և այլն։ Ոմանք էլ չեն ընդունում անցյալը, և ֆիքսված են ապագայի վրա։ Օրինակ, սպասում են հրաշքների, իրավիճակների, ձգտումների, որոնք գուցե տեղի կունենան։ Ապագան ասոցացվում է ցանկությունների, երազանքների, հնարավորությունների հետ։
Ակնհայտ է, որ մարդիկ մեծամասամբ իրենց էներգիան ծախսում են կամ անցյալի զղջումների, հիշողությունների, կամ էլ՝ ապագայի տագնապների, սպասումների վրա։ Մինչդեռ, հոգեբանական տեսանկյունից ցանկալի է բաց չթողնել ներկան։
Օրինակ, գեշտալտ հոգեբանները վստահ են, որ լուծումը ոչ անցյալում է, ոչ էլ ապագայում, այլ հենց այս պահի մեջ։ Լինել «այստեղ և հիմա»։ Չէ֠ որ անցյալը անցել է․ հնարավոր չէ փոխել։ Իսկ ապագան դեռ չի եկել, և տարբերակները կարող են շատ անսպասելի լինել։ Այն ամենը, ինչ ունենք՝ ընթացիկ պահն է։ Ուշադրություն դարձնենք ներկային։
Ներկան այն է, ինչ տեղի է ունենում հիմա։ Իրադարձություններ, որոնք ուղեկցում են ժամանակի տվյալ պահը։ Բայց նկատի ունենանք, որ ներկան գտնվում է անցյալի (դեպքեր, որոնք տեղի են ունեցել) և ապագայի (իրադարձություններ, որոնք պետք է տեղի ունենան, բայց դեռ տեղի չեն ունեցել) միջև։ Հետևաբար, կյանքը լիարժեք է, երբ անցյալը, ներկան և ապագան հավասակշռության մեջ են։
Հ․գ․թ․, դոցենտ Սոնա Հարությունյան
