Երևանն արդեն հայտնվել է Արևմուտքի և Մոսկվայի հակասությունների հարթությունում, որն էլ կարող է հանգեցնել նրան, որ ՀՀ-ն վերածվի պատերազմական հարթակի
Ng.ru-ն «Երևանը խճճվել է Արևմուտքի ու Ռուսաստանի հակասությունների մեջ» վերնագրով հոդվածում գրում է, որ Եվրախորհրդարանի արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի զեկույցը, որը կոչ է անում Ադրբեջանին դուրս բերել զորքերը Հայաստանի տարածքից, Երևանում մեծ ոգևորությամբ են ընդունել։ Այդ փաստաթուղթը, հայ-ադրբեջանական սահմանային գոտում մշտադիտարկման նպատակով ԵՄ առաքելություն ստեղծելու որոշման հետ միասին, համարվում է Հայաստանի հաղթանակը դիվանագիտական դաշտում։ Սակայն իրականում ամեն ինչ այնքան էլ հարթ չէ, քանի որ Ռուսաստանը, որը պահպանում է հարավկովկասյան այդ պետության գլխավոր դաշնակցի կարգավիճակը, բացահայտ դժգոհ է տեղի ունեցածից։ Մոսկվան համոզիչ չի համարում Հայաստանի ղեկավարների հայտարարությունները, որոնցով նրանք հիմնավորում են Ադրբեջանի հետ սահմանին ԵՄ ներկայացուցիչների հավանական հայտնվելը։Նիկոլ Փաշինյանի խոսքերն այն մասին, որ առաքելությունը, ի թիվս այլ բաների, կոչված է վերահսկելու ռուսական և հայկական զորքերի տեղաշարժերը, որպեսզի իբր Ադրբեջանը չկարողանա մեղադրել դաշնակիցներին իր դեմ նախապատրաստվող գործողության մեջ, Ռուսաստանի Դաշնության ներկայացուցիչները ընդունում են անկեղծ տարակուսանքով ու գրգռվածությամբ: Մոսկվան վստահ է, որ Բրյուսելը փորձում է փոխել անվտանգության համակարգը Հարավային Կովկասում։ ՌԴ ԱԳՆ խոսնակ Մարիա Զախարովան Փաշինյանի հայտարարությունը որակել է ԵՄ-ին տարածաշրջան ներքաշելը արդարացնելու փորձ։ Նա հիշեցրել է, որ ռուս խաղաղապահներն են ապահովում խաղաղությունը Լեռնային Ղարաբաղում, իսկ ռուս սահմանապահներն աշխատում են Հայաստանի տարածքում, այդ թվում՝ հայ-ադրբեջանական սահմանային գոտում։
Ընդ որում, Մոսկվան երբեք չի լսել այդ առնչությամբ Բաքվի մտավախությունները կամ պնդումները, թեպետ վերջինս ևս քննադատաբար է վերաբերվում Հայաստան դիտորդական առաքելություն ուղարկելու ԵՄ որոշմանը։ Կրակի վրա յուղ են ավելացրել հաղորդագրություններն այն մասին, որ ԵՄ առաքելությունը կարող է ամբողջովին քաղաքացիական չլինել, ասում են, որ դրան կմասնակցեն նաև մի խումբ ֆրանսիացի ժանդարմներ։ Ռուսական կողմին չեն տպավորել նաև Երևանի պարզաբանումները, թե ժանդարմների համար, ըստ մասնագիտության, ավելի հեշտ կլինի զեկույցներ կազմել սահմանամերձ գոտում տիրող իրավիճակի մասին։ Չնայած գործընկերությունը խորացնելու՝ Մոսկվայի և Երևանի մտադրություններին, ավելին՝ նաև ռազմական գերատեսչությունների միջոցով, ռուսական քաղաքական շրջանակներում սկսել են կասկածել, որ Հայաստանի իշխանությունները աշխարհաքաղաքական շրջադարձ կատարելու ցանկություն ունեն։ Ի դեպ, եթե դա տեղի ունենա, ապա Ռուսաստանը պետք է բուն պատճառը փնտրի առաջին հերթին Հարավային Կովկասում իր քաղաքականության մեջ։
Ներկայում Մոսկվան ակնհայտորեն փորձում է Ադրբեջանին ամբողջությամբ կապել իրեն և միաժամանակ չկորցնել վերահսկողությունը Հայաստանի նկատմամբ։ Մոսկվայի գործողությունները Ադրբեջանի և Հայաստանի նկատմամբ «և՛ մերոնց, և՛ ձերոնց» սկզբունքով այնքան էլ չեն բավարարում Բաքվին, բայց դրանք տանելի են՝ հաշվի առնելով այն իրավիճակը, որը ստեղծվել է 2020 թվականի 44օրյա պատերազմից հետո։ Ընդ որում, դրանք կտրականապես ձեռք չեն տալիս նաև Երևանին, որը չի ստանում ոչ միայն ռազմավարական դաշնակցի գործնական աջակցություն, այլ անգամ նույնիսկ հրապարակային հռչակագրային աջակցություն։ Մոսկվայի նման հայտարարությունները, ինչպես, օրինակ՝ կոչերը Բաքվին և ... Երևանին՝ ապաշրջափակելու Լաչինի միջանցքը, որը կապում է Լեռնային Ղարաբաղը Հայաստանի հետ, հայկական կողմը համարում է դիլետանտիզմի կամ իրականության անտեսման դրսևորում, ավելին՝ անգամ նույնիսկ որպես հակահայկական սադրանք: Ավելորդ է խոսել Ադրբեջանի հետ ռազմական հակամարտության հարցում ՀԱՊԿ-ի հետ Երևանի բարդ հարաբերությունների մասին։ Հայաստանի ընդհանուր առմամբ ճանաչված տարածքի վրա ադրբեջանական զորքերի հարձակման, հայկական շրջանների խորքերը նրանց առաջխաղացման պայմաններում կազմակերպությունը, ըստ էության, որևէ գործողություն չի ձեռնարկել իր անդամին պաշտպանելու համար։
Եվ դա՝ անգամ դեկլարատիվ մակարդակում։ Ավելին, Երևանը խորհուրդներ է ստացել Բելառուսի նախագահ Ալեքսանդր Լուկաշենկոյից, որոնց իմաստը Բաքվի բոլոր պահանջները բավարարելու անհրաժեշտությունն է։ Բնականաբար, դաշինքի նման վերաբերմունքը, որի հիմքում դրված է «զենքի եղբայրների» անտարբեր արձագանքը, Հայաստանին ոչ մի կերպ չի կարող բավարարել։ Ուստի, նա շտապել է աջակցություն փնտրել Եվրոպայում: Եվ կարծես թե փոխըմբռնում է գտել: Հավանաբար եվրոպացիների կողմից հայկական խնդիրների այս ըմբռնումը առաջին հերթին բխում է Ռուսաստանի հետ ունեցած տարաձայնություններից: Բայց մուրճի ու սալի՝ Ադրբեջանի և Թուրքիայի միջև գտնվող Երևանը նախընտրում է տեսնել հենց այդպիսի համակրանքի փաստը։ Բացի այդ, Իրանին չի կարող դուր գալ Հայաստանի՝ տարածաշրջան ԵՄ առաքելություն հրավիրելը։ Այնուամենայնիվ, Թեհրանը, որը կտրականապես դեմ է արտաքին խաղացողների մասնակցությամբ տարածաշրջանային խնդիրների լուծմանը, այդ հարցում հանկարծ զիջողություն է ցուցաբերել՝ հայտարարելով, որ ըմբռնումով է վերաբերվում իր հարևան պետության գործողություններին։
Հայ քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանը, մեկնաբանելով այս ամենը, ասել է, որ այսօր Ռուսաստանի և Արևմուտքի աշխարհաքաղաքական բախումը տեղի է ունենում երկու կետում՝ Սիրիայում և Ուկրաինայում, բայց մտահոգիչ է այն, որ Հայաստանը կարող է երրորդը դառնալ: Լուրջ խնդիրն այն է, որ դիվանագիտական հարթակում Երևանն արդեն հայտնվել է Արևմուտքի և Մոսկվայի հակասությունների հարթությունում։ Ըստ Մաթևոսյանի, «այդ հակասությունները կարող են հանգեցնել նրան, որ Արցախի Հանրապետությունը և, առավել ևս, Հայաստանի Հանրապետությունը կարող են վերածվել պատերազմական հարթակի»։
